Zgłoszenie

Em Wu · Gość

Martyna
20

"„- Tu nikt nie może wejść. Chyba, że będziesz tego chciała. Pole będzie nieruchome tak długo, jak będzie cię to bawiło. A może chcesz je rozkołysać? Dmuchnij!- Dmucham. Zboże pochyla się delikatnie w bok, a potem odkształca sprężyście. I znowu nieruchomieje.”
*

Koniec świata jest biały. Składa się z małych kryształów lodu, uformowanych w gwiazdy. Większość z nich jest płaska. Posiadają jednak sześć ramion. Sześć kryształowych ramion…
Koniec świata znajduje się w jego centrum. No...może trochę z boku…właściwie to bardziej na północ.
Szaleństwo. Teraz to wiedziała. To, co zrobiła było szalone, głupie i nieprzemyślane. Z każdą chwilą coraz bardziej nienawidziła siebie. Opuścić Chicago. Po co? Dla Anchorage? Mroźny koniec świata…A jednak tu przyjechała…
Stała teraz przed budynkiem z czerwonej cegły. Była tu dwa razy w ciągu całego swego życia i doskonale je pamięta. Po oblodzonych schodach, z trudem wciągnęła trzy walizki. W kieszeni płaszcza namacała klucze. Klnąc pod nosem otworzyła drzwi.
W środku wcale nie było cieplej. Wydawało jej się nawet, że temperatura jest tu niższa niż na zewnątrz. Czy mogło być coś gorszego tej sytuacji? Zimna noc w obcym domu? Zimna noc na końcu świata? Koniec świata…
Mogła być teraz w Chicago…siedzieć w knajpie pijąc wino…rozmawiać ze znajomymi…rozmawiać z Ernestem. Może nawet i to, rozmawiać z Ernestem… Jednak wiedziała, że nie może inaczej postąpić. Właśnie to, że była w Anchorage, było najlepszą możliwością. Zwłaszcza dla niej. Ernestowi i tak wszystko było obojętne… Spadek był doskonałym pretekstem i choć było jej wstyd się przyznać, to śmierć zabrała babkę w odpowiednim momencie. I teraz mogła zbudować wszystko od nowa. Odtworzyć siebie z rozbitych kawałków o strukturze chińskiej porcelany.
*
Otworzyła oczy. Przez pierwsze minuty nie wiedziała, gdzie się znajduje. Teraz powoli docierało do niej, dlaczego sufit jest biały, a nie fioletowy. Zaczęła też odczuwać ból, który jak płomień, palił i gnieździł się w jej podbrzuszu. Powoli podniosła się z łóżka. Czerwona plama na prześcieradle miała kształt motyla. Uśmiechnęła się krzywo i odgarnęła rude kosmyki z czoła. Nie cieszyła się na ten comiesięczny festiwal kobiecości. Właściwie, to chciała, żeby coś w nią wrosło i czerpało z niej życiodajne soki. Przez ostatnio miesiąc zabawiała się myślą, że nosi w sobie dziecko Ernesta. Nosi w sobie dziecko Ernesta i wyjeżdża. Cudowne samobiczowanie. Czerwony tulipan zakwitł i myśl umarła. Dziecko w jej głowie także.
Stała teraz po samą szyję w rzeczywistości."

3046758
Clare Beaumon, 25 lat, Alison Sudol

Clare. Żyła, kochała (się), tworzyła, śmiała się, piła, nienawidziła...Zmęczona przypadłościami swego poprzedniego trybu życia, postanowiła przeprowadzić się do Anchorage i zacząc wszystko od nowa.
Jaka jest? Sama nie wiem:P To moje alter ego i trudno to okreslić.

Holly

Marcelka.

ale jesteśmy popjular ostatnio xD
za xd

Holly

no właśnie aż mnie to dziwi, ale w sumie fajno Very Happy

Marcelka.

zawsze wiedziałam, że skrywamy w sobie potencjał xDD
jeszcze troch ęi będą za nami ganiać paparazzi XD

Erin

jestem za

Cyź.

PaperDoll

Takoż za xD

Em Wu · Gość

Zauważyłam niekonsekwencję w moim tekście:P Najpierw pisałam o motylu, a potem nagle pojawił się tulipan:P

Holly

skoro nikt więcej się nie garnie do wypowiedzenia, to przyjęta xD